Articles/Հոդվածներ

Գլենդելի աբովյանցիների ավագների թիմը

70-ական թվերին  Աբովյան քաղաքն իր սպորտային և հատկապես ֆուտբոլային հաջողություններով իր վերելքի գագաթնակետին էր հասել։
Ներկայիս կոտայք մարզադաշտի դեռևս հողածածկ դաշտում տեղի էին ունենում բազմաթիվ ֆուտբոլային մրցաշարեր, որտեղ քաղաքային հավաքականի տեսքով հանդես էին գալիս տարեբր ինքնագործ թիմեր։
Մարզադաշտի կառուցումը նոր էջ բացեց շրջանի սպորտային կյանքում.
Բոլորին հայտնի Դարանի և հատկապես Կոտայք ֆուտբոլային թիմերը  դարձան
Աբովյան քաղաքը բնորոշող սիմվոլներ։
Ժամանակին ԽՍՀՄ առաջին լիգայում հանդես եկող կոտայքի յուրաքանչյուր խաղ յուրահատուկ տոն էր պարգևում քաղաքի առօրյային։
Թիմը լավագույն դարբնոց էր դարձել նաև Արարատ-ի համար։
Պրոֆեսյոնալ անձնակազմ ուներ կոտայքը և բազում հայտնի անուններ է տվել հայրենի սպորտին։

Ժամանակի ընթացքին սերնդափոխանակություն տեղի ունեցավ, պետական ճգնաժամի և շատ այլ բնական ու ոչ բնական պայմանների պատճառով մարդիկ տեղափոխվեցին այլ երկրներ։
Կոտայքի ու մեր նախկին ֆուտբոլիստների հետքերով գտնվում ենք այսօր  Միացիալ Նահանգների հայաշատ Գլենդել քաղաքում։
Վիլսոն դպրոցի մարզադաշտում տեղի է ունենում կիրակնօրյա խաղ հիմնականում Աբովյանցի ֆուտբոլիստներ են նախկինում պրոֆեսյոնալներ  Ժիրայր Սարուխանյանը, Զարիկ եսայանը, Վահիկ  եսայանը, Ալբերտ Խանլարյանը, Ռաֆիկ Մադաթյանը …
էլի աբովյանցիներ Ռազմիկն ու էդիկը … հայրենակիցներ Հովնանը, Վաչիկը, Արսենը, Պետրոսը, և մյուսները երիտասարդ ավյունով լցված խաղի մեջ էին.



Պայմանականորեն անվանված “դեղիններն” ու “ սպիտակները” թվով 20-22 հոգի ամեն կիրակի օր այստեղ են։ Աառավոտյան ժամը 8-ից հասնում են դաշտ, նրա լայնքով դարպասներն են կառուցում, խաղացողներից մեկն էլ, որ բոլորի  կողմից ընդունված հեղինակություն է, միաժանանակ խաղի մրցավարն է դառնում.
Այսօր այդ պարտականությունը Ալբերթինն է.

Հազար տարի իրար ճանաչում են, կատակներով լեցուն այս խաղի ընթացքում լսվում են նաև չակերտավոր  դժգոհություններ: Բղավում են, գոռում.
-Ախպեր էս ինչ ես անում, սենց էլ խաղ կլինի:
Դարպասապահ Արսենը օդային թռիչքով վերցնում է …-ի գնդակը, որը անվանական փոխանցվել էր Ռազմիկին:
-Արսեն քեզ էի գոռացել, որ դու վերցրիր գնդակը:

Մեկ այլ դրվագում.
-Էդ պասը էդոյինն էր, թե ոնց Ռազը վերցրեց չհասկացա:

Սարալանջի տղաներին հայտնի “Բուրյակն” էլ է այստեղ, թեև խնդիր ունի ոտքի մկանն է բռնվել , բայց խաղում է, ֆուտբոլը նրանց տարերքն է: Խաղի արդյունքը կարևոր չէ այնքան, երկրորդ խաղակեսում մեկն ասում է թե հաշիվը 4-4 է, մյուսը` 5-4:
-Բա Ռաֆոյի խփածը խի չեք հաշվում էդ եղավ 6-4,- ու շարունակում են խաղալ:

Հիշողությունս ինձ տարավ լեգենդար Կոտայք և Շիրակ թիմերի գավաթային մի խաղին: Աբովյանցիներին շատ կոշտ էին ընդունել Լենինականում, հիմա պատասխան խաղն էր, լարված էր ստադիոնը, անկանխատեսելի  էր ամբոխը, որ եկել էր երկրպագելու իր թիմին: Լուրջ հայկական դժվարություններ կային, բայց փառք աստծո ավարտվեց կոտայքի հաղթանակով, թե չէ ես իմ …

-Վահիկ էդ պաս էր թե հարված, -ասաց Ժիրայրը , որ ավելի շատ հիմա կորդինացնում էր դեղինների խաղը, որն էլ ժամանակին հենց վերը նշված Կոտայք-Շիրակ  խաղի հերոսներից մեկն էր:

Գեղեցիկ, գրեթե պրոֆեսիոնալ շեղակի մի հարված սպիտակների դարպասին:
– Այ տենց, Վահիկ լավ էր:
– Էդ ա, որ կա:
Ծափեր ու գոհունակ բացականչություններ են տեղում.
Տեղի ունեցած հարվածը իր արժեքն ունի. բա ոնց:



Որոշվեց վերջին գոլն է, եթե խփվեց խաղն ավարտվում է, այդպես էլ եղավ: Խաղն ավարտվեց, բոլորը հավաքվեցին լուսանկարվելու:
Տղաներն իրենց հոգսերն ունեն, մեկը պետք է տեսակցության գնա, մյուսը ուզում է տուն առնել, մեկ ուրիշն այդ օրը հյուրեր է ունենալու, բոլորն իրարից տեղյակ են:
Որախության ու տխրության պահերին իրար կողքի են, իսկ թե գործով պետք լինի, բա ամոթ չի ուրիշ մեկին դիմել։

Այսպիսին էր Գլենդելի Աբվյանցիների  ավագների թիմը- հաջողություն ձեզ տղերք.

 

 

Related posts

Leave a Comment